Δευτέρα, Οκτωβρίου 27

Μη μου λες αντίο...

(Με την ευγενική προσφορά του προφήτη, παραθέτω τις σκέψεις ενός χωρισμού.)

Συγγνώμη θέλω να σου πω, μα φοβάμαι. Σήμερα ήταν η τελευταία μέρα που σε είδα που με είδες. Συγγνώμη μα δε θα αφήσω αυτό το βράδυ να τελειώσει. Θέλω να μιλήσουμε. Με ξέρεις καλύτερα και από μένα.
Σταματά να κρύβεσαι πίσω από τις λέξεις, άφησε πίσω την αβεβαιότητα, πες κάτι με σιγουριά επιτέλους, μου ζητάς απεγνωσμένα. Συγγνώμη μα τα μάτια σου και πάλι δε με άφησαν να αντιδράσω, να αναπνεύσω.
Συγγνώμη, μα νομίζω πως έχω αγαπήσει τα λάθος μάτια, αυτά που με κάνουν να νιώθω ότι υπάρχω και αυτά που με κάνουν να με μισώ που ζω, που υπάρχω στο μεταίχμιο της ζωής και του θανάτου τους για το τώρα για το πάντα.
Τώρα ναι, μάλιστα, μπορούμε, έστω και λίγο, να αφήσουμε τον παράδεισο, που ζούσαμε στην κόλαση που νιώθω τώρα, καθώς απομακρύνομαι, καθώς σου ζητώ συγγνώμη, όμορφη ηλιαχτίδα του πρωινού εκείνου φθινοπώρου της άνοιξης της ψυχής μας , του τέλους μου.
Θυμάμαι ακόμα εκείνη την ουτοπική αγκαλιά, αλλά και εκείνο το υπέροχο χαμόγελο του χθεσινού Απρίλη. Συγγνώμη, μα δε είμαι εγώ. Συγγνώμη, αλλά ένας ψεύτης κατάκτησε την καρδιά σου, τα συναισθήματά σου, για αυτό το λίγο, αντίο όμορφη.

Είναι η τελευταία, ίσως φορά, που γράφω σε αυτό το πρώτο ημερολόγιο.
Είναι η τελευταία φορά, που γράφω για εκείνη τη όμορφη οπτασία του παραμυθιού μου.
Πλέον θα αφήσω τον εαυτό μου να παρασυρθεί μέσα στον κόσμο για να νοιώσω και άλλες διαφορετικές αγκαλιές.
Τελείωσαν όλα με αυτή τη σελίδα αυτού του ημερολογίου. Δε σου χρωστάω τίποτα, δε μου χρωστάς τίποτα. Έξάλλου όσα λαμβάνουμε και όσα αισθανόμαστε είναι όλα παροδικά.
Εγώ αισθάνθηκα, βίωσα, ένιωσα πολλά. Όλα αυτά με άλλαξαν, όμως, τώρα είναι καιρός να γυρίσω στον κόσμο μας. Άνθρωπε, επιστρέφω. Όμως, δε γνωρίζω ακόμα πόσο λιγότερο ή περισσότερο τρελός θα είμαι σε σχέση με πριν, για αυτό άνθρωπε πρέπει να με συγχωρήσεις.
Είμαι και εγώ ένας ακόμα άνθρωπος, τα λάθη μου τα παροδικά τα γνωρίζεις, για αυτό πρέπει να παραβλέψεις, έστω και κατά το ελάχιστο, τις παρανομίες μου, τις ατασθαλίες μου.
Θα κουβαλάω αυτές τις αναμνήσεις που μου χάρισες, μέχρι να γίνει κάτι και να ενωθούμε ξανά.
Φεύγω και αυτό είναι το αντίο ή μάλλον όχι, είναι το γεια σου, θα τα ξαναπούμε σύντομα, όμορφη.
Πόσο σύντομα δε ξέρω, αλλά για πρώτη φορά η βεβαιότητα μου δωρίζει την πεποίθηση, πως θα σε δω ξανά στο μέλλον, που μου έδωσαν οι μοίρες μου, όταν γεννήθηκα, όταν μου εξομολογήθηκαν πως κάποια μέρα θα σε γνωρίσω, για να μου αλλάξεις τη ζωή.
Πριν φύγω σου ζητώ συγγνώμη. Δε θα σου πω ποτέ όμως αντίο. Δε μου αρέσει αυτή η λέξη και δε θα τη χρησιμοποιήσω μέχρι να νοιώσω την ανάγκη ότι θέλω να φύγω από τον κόσμο τούτο.
Θα ζω σε δυο παράλληλους μακρινούς κόσμους στο έναν θα φτιάχνω τα ουτοπικά μου όνειρα και στο άλλο θα ζω μαζί με την αλήθεια των ανθρώπων.
Γεια σου, θα τα πούμε ξανά. Θα τα πούμε όταν νοιώσεις την ανάγκη να μου μιλήσεις, να μάθεις ότι ζω, να μάθω ότι υπάρχεις.
Τώρα πρέπει να φύγω. Θα μιλήσουμε όμως σύντομα. Όταν η ανάγκη ενώσει τους δρόμους μας θα είμαι εκεί για σένα στο παρόν, στο μέλλον και στο παρελθόν.
 

Missing You Blogger Template