Τα ομορφότερα λόγια η σιωπή τα λέει. Και η αναπνοή σου όταν μ’ αγκαλιάζεις. Τα δάκρυα που κυλούν στα μάγουλά σου και τα μάτια σου όταν κλαίνε.
Οι πιο όμορφες εικόνες αντικρίζονται από κλειστά μάτια. Βυθισμένες στους κόσμους των ονείρων. Κανείς δε στις έδωσε να τις δεις, κανείς δεν τις έψαξε. Πίσω από κλειστά βλέφαρα πάντα κρύβονται οι μεγαλύτεροι Παράδεισοι.
Απ’ τη μεγαλύτερη απόσταση το χέρι μου κρατά στ’ αλήθεια το δικό σου. Το κενό του δίνει αξία. Το σύμπαν μου δίνει δύναμη να ταξιδεύω κάθε βράδυ κοντά σου. Η άδεια σου εικόνα.
Πονάει μια μουσική χωρίς ήχο. Η αμηχανία σε μια αίθουσα γεμάτη κόσμο. Η μοναξιά της μοναδικότητας. Όμως η σιωπή θα είναι πάντα θησαυρός.
Την αξία του γαλάζιου ουρανού τα σύννεφα τη δίνουν. Κι ο ήλιος όταν είναι πολύ ζεστός. Τα μαλλιά που ανακατεύονται στον ανοιξιάτικο αέρα. Σ’ εκείνο το λιβάδι που καθόμουν μόνη.
Τις πιο κρύες νύχτες του Γενάρη μια φωτιά τις μαρτυρά. Όταν το τζάκι ανάβει και οι νιφάδες χαϊδεύουν το τζάμι στο παράθυρο.
Τα αστέρια φαίνονται απ’ όπου κι αν κοιτάξεις. Κι ας μας χωρίζουν έτη φωτός. Το βλέμμα μου τα ξεπερνά. Κοιτάζω χωρίς ν’ αγγίζω. Σε μαγεία χωρίς μάγισσες. Μόνο σκέψεις και πόθοι. Και κήποι αισθημάτων ανθισμένοι, με μεγάλα τριαντάφυλλα χωρίς αγκάθια. Όλα λείπουν. Κι όμως, όλα είναι εδώ.
Οι πιο όμορφες εικόνες αντικρίζονται από κλειστά μάτια. Βυθισμένες στους κόσμους των ονείρων. Κανείς δε στις έδωσε να τις δεις, κανείς δεν τις έψαξε. Πίσω από κλειστά βλέφαρα πάντα κρύβονται οι μεγαλύτεροι Παράδεισοι.
Απ’ τη μεγαλύτερη απόσταση το χέρι μου κρατά στ’ αλήθεια το δικό σου. Το κενό του δίνει αξία. Το σύμπαν μου δίνει δύναμη να ταξιδεύω κάθε βράδυ κοντά σου. Η άδεια σου εικόνα.
Πονάει μια μουσική χωρίς ήχο. Η αμηχανία σε μια αίθουσα γεμάτη κόσμο. Η μοναξιά της μοναδικότητας. Όμως η σιωπή θα είναι πάντα θησαυρός.
Την αξία του γαλάζιου ουρανού τα σύννεφα τη δίνουν. Κι ο ήλιος όταν είναι πολύ ζεστός. Τα μαλλιά που ανακατεύονται στον ανοιξιάτικο αέρα. Σ’ εκείνο το λιβάδι που καθόμουν μόνη.
Τις πιο κρύες νύχτες του Γενάρη μια φωτιά τις μαρτυρά. Όταν το τζάκι ανάβει και οι νιφάδες χαϊδεύουν το τζάμι στο παράθυρο.
Τα αστέρια φαίνονται απ’ όπου κι αν κοιτάξεις. Κι ας μας χωρίζουν έτη φωτός. Το βλέμμα μου τα ξεπερνά. Κοιτάζω χωρίς ν’ αγγίζω. Σε μαγεία χωρίς μάγισσες. Μόνο σκέψεις και πόθοι. Και κήποι αισθημάτων ανθισμένοι, με μεγάλα τριαντάφυλλα χωρίς αγκάθια. Όλα λείπουν. Κι όμως, όλα είναι εδώ.
“Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες.
Όταν τα ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει.
Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ”
Α. Εμπειρίκος.
Όταν τα ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει.
Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ”
Α. Εμπειρίκος.
RSS Feed (xml)