Απόψε όλα ηλεκτρισμός

Απόψε όλα ηλεκτρισμός,

στο στήθος μου καμπάνες,

κραυγές και πλήθη πάνε

κι έρχονται.

Απόψε η θάλασσα με πνίγει

και με πάει εκεί που να φύγω

δε θα το 'θελα ποτέ.

Απόψε όλα σπίθα

που τον πηχτό αέρα διαπερνά.

Που σαν το φως της πουθενά αλλού,

σαν το νόημά της τίποτα.

Απόψε δυο ψυχές ίσως καούν,

ίσως χαθούν στην ατέλειωτη απόσταση

που τις ενώνει.

Απόψε όλα φωτιά,

όλα φλόγες και καπνοί,

όλα ψηλά στον ουρανό κι όλα θαμμένα.

Απόψε κάθε θερμή ματιά νεκρή φαντάζει,

όσο αναπνέουμε και λέμε το “μαζί.”

Απόψε όλα στάχτη,

αφημένη κάπου στα κρυφά

πύρινες γλώσσες να θυμάται και καρφιά.

Ίσως κι εκείνης οι αναμνήσεις

της δίνουν ζωή

κι ίσως χρώμα δίνουν στο ξεθωριασμένο γκρίζο.

Απόψε όλα εσύ κι όλα εγώ.

Όσο μια στιγμή μας δένει και μια λάμψη,

όσο η ανάσα με χαρά πεθαίνει.

Απόψε όλα ηλεκτρισμός

και στις ψυχές μας φως,

που σώμα, ουρανό και γη

σ' ένα σύμπαν θεικό, σε μια αιώνια στιγμή

καρτερικά διαβαίνει.

Ίσως

Ίσως να μη μου συγχωρήσεις την πράξη μου αυτή,

ίσως πια τα λόγια να 'ναι λίγα.

Πνιγόμουν, όμως, κι ήθελα

όσα ένιωθα να βλέπω από μακριά.

Κι ιστορίες παλιές να ακούω

για πόνους κι αγάπες,

χωρίς τα ξίφη τους ν' αγγίζουν την καρδιά μου.

Και να, που η αλήθεια ξανά κυλάει απ' το υγρό μου στόμα

και χτυπάει όπου βρει κι ό,τι εκείνη θέλει.

Δεν το 'θελα να την αποχωριστώ,

να τη δω να φεύγει.

Δεν ήθελα αποχωρισμούς

κι η ζωή γέλασε μαζί μου.

Και να, που τώρα ζω το φόβο,

που η άγνοια με τρώει κι οι κόμποι,

κόμποι παντού.

Δεν το 'θελα να ξαναδώ μάτια διάφανα,

να με ξαναδούν.

Δεν ήθελα ζέστη στα σωθικά μου.

Θυσίες, αίματα.

Χαμός.

Ίσως τώρα να 'ναι η ώρα

που θα σκύψω το άχρηστο κεφάλι μου, να φύγω.

Τον εαυτό μου να μισώ

μέχρι οι αναπνοές μου να τελειώσουν.

Μέχρι η σκόνη και τα σάπια κύτταρα

να γεμίσουν όλη μου την ύπαρξη.

Ίσως όταν θα στέκομαι

μπροστά σου, διαλυμένη,

δίχως να 'χω πια τη δύναμη να πω συγγνώμη,

ίσως αν πληρώσω ακριβά και σκίσω την καρδιά μου,

ίσως αν ο αέρας που αναπνέω

βαφτεί σαν την ψυχή μου κόκκινος,

ίσως τότε απλώσεις την παλάμη σου

στο δικό μου νεκρό χέρι

και ψιθυρίσεις, χωρίς αντίκρισμα πια,

εκείνο το τέλειο “όχι”...