Πέφτω…
…ξανά…
…ξανά…
Πιο κάτω…ξανά…
Κι απ’ το πιο κάτω…
…ξανά…
Κι απ’ το πιο κάτω…
…ξανά…
Μόνη…
…ξανά…
Δύναμη μέσα μου…
…ξανά…
…ΚΑΙΓΟΜΑΙ…
…ξανά….
…ΚΑΙΓΟΜΑΙ…
…ξανά….
Φωνές…
Φωτιές…
…ξανά…
Χαμένα όνειρα σ’ ένα βάθος σε κάποιο άγνωστο πάτωμα που κοιτούσα…
Βοήθησέ με…σπάσε τη μονοτονία μου…σπάσε με…κάνε με κομμάτια…
Σφίξε μου τον κόμπο…
Λύσε μου τον κόμπο…
Υπέκυψα…
…ξανά…
… ... ... ...
Φωτιές…
…ξανά…
Χαμένα όνειρα σ’ ένα βάθος σε κάποιο άγνωστο πάτωμα που κοιτούσα…
Βοήθησέ με…σπάσε τη μονοτονία μου…σπάσε με…κάνε με κομμάτια…
Σφίξε μου τον κόμπο…
Λύσε μου τον κόμπο…
Υπέκυψα…
…ξανά…
… ... ... ...
Μη μ’ αφήνεις…
RSS Feed (xml)
8 σχόλια:
Ούτε στο χώρο ούτε στον τόπο μπορεί να μην ταιριάζω.
Ωστόσο ενθύμιο παιδικό, τραυματικό, που με πετάξαν στον Καιάδα.
Και ο μέσα πάγος μου τις φωτιές δεν έσβησε. Και έτσι, τα μάτια μου φυσσίγγια από μπαρούτι. Και οι φλόγες, λουόμενοι κάτω απ' το πετσί μου.
Αν σε πιάσω, η φλόγα σου πυρετός μου.
Αν με αγγίξεις, ανεξίτηλο έγκαυμα στο κορμί σου.
Και πως τον πύρρινο σου κόσμο να αρνηθώ, τώρα που δέσαν τις γλώσσες μας κόμπο ναυτικό;
«Αν δεν καώ εγώ
αν δεν καείς εσύ
αν δεν καούμε εμείς
πώς θα γενούνε
τα σκοτάδια
λάμψη;»
Ναζίμ Χικμέτ, «Όπως ο Κερέμ*»
*Κερέμ : μυθικό πρόσωπο που κάηκε καί γίνηκε στάχτη καθώς έλυνε το μαγικό πουκάμισο της πολυαγαπημένης του.
kioy, για άλλη μια φορά δεν έχω λόγια να σου περιγράψω πόσο όμορφα είναι αυτά που γράφεις...
Στην αντίθεση, ενός κακού ονείρου και μιας σκληρής πραγματικότητας, κρύβεται το απόλυτο μυστικό της ζωής. Μακριά πρέπει να πας για να το βρεις...Να ενωθείς μ' εκείνα που μισείς και ν' απαρνηθείς τα αγαπημένα. Μόνο έτσι θα γυρίσει το κλειδί στην κλειδαριά και οι δυο γλώσσες θα γίνουν ένα.
poet, να ποια εικόνα λείπει από μας τους θνητούς ανθρώπους...Τόλμη. Ας πέσω στην πυρά να γίνει φως κι είσαι εσύ εκείνος που θα με σπρώχνει. Ας αναρριχηθώ στους ουρανούς στον καπνό της, ας σκορπίσω παντού ελεύθερη στη στάχτη της. Φτάνει να είμαι εγώ.
Σε βρήκα τυχαία Νεφέλη και επειδή είμαι σε ψυχική κατάπτωση τον τελευταίο καιρό διαβασα ολα όσα έγραψες μήπως και παρηγορηθώ.
Η συναισθηματική σου φόρτιση ήταν φάρμακο για την πληγή και φαρμάκι για την καρδιά μου.
Πράγματι οι νύχτες είναι το πιο δύσκολο μονοπάτι που πρέπει να διαβούνε οι ελλειψεις της ψυχής.
Θα σου γράψω οτι λέω στον εαυτό μου για να τον παρηγορώ: "κλείδωσε τις πόρτες της αδικίας και της εγκατάλειψης και των πεθαμένων ονείρων και πέτα τα κλειδιά.
Κάποια στιγμή θα εμφανιστεί ο Ουράνιος προστάτης μας.Θα ανοίξει τις πόρτες με τα διαμαντένια κλειδιά του και η νύχτα θα λάμψει μέσα στα αραχνιασμένα δωμάτια της μοναξιάς."
Χριστός Ανέστη καλή μου
Άκου (κι εσύ) τους ευγενικούς ψιθύρους της ελπίδας...
panagiota, καλωσήρθες και σ' ευχαριστώ θερμά για την επίσκεψή σου!...
Όμορφα, ελπιδοφόρα μηνύματα μου φέρνεις...Και έχεις δίκιο. Το άλφα και το ωμέγα στη ζωή είναι η συνεχής πάλη, για το καλύτερο, το ευτυχισμένο αύριο. Πώς όμως να συμβαδίσει κανείς με τα απρόσμενα σκαλοπάτια της ζωής, όταν αυτά φέρνουν τον πόνο στα μάτια σου χωρίς να το θες...
Την καλησπέρα μου, Παναγιώτα μου. Αληθώς Ανέστη.
makonto, ήλιος φωτεινός η ελπίδα και θρόισμα φωναχτό στις ψηλότερες κορφές...Πώς να μην την ακούσεις?...
...Ειπα να δοκιμάσω μια βόλτα
πιότερη στον κήπο της γειτονιάς σου... οι αναθυμιάσεις των λέξεων με οδήγησαν στην σύντομη βόλτα...
Να εισαι καλά !
Δημοσίευση σχολίου