Το κάστρο.

Ένα κάστρο είχα χτίσει για τους δυο μας. Κοντά στην αμμουδιά, με θέα το γαλάζιο πέλαο. Γύρω η φύση μύριζε χρώματα, σκοπιές φυλούσαν τα κύματα για μας. Για σένα το έκανα, με βότσαλα στεγνά και με πολύ μεράκι. Ανέμοι δεν το γκρέμιζαν, ήταν ψηλό και όμορφο, μ’ ένα γατί στη στέγη. Τα μεσημέρια κατέβαινε κι έπινε γάλα απ’ τις φούχτες σου. Ένα κάστρο είχα χτίσει για τους δυο μας.

Μέσα του όταν ήμασταν, τα παράθυρα ανοίγαμε. Χαζεύαμε Ήλιους κι αστραπές, χαζεύαμε τη ζωή μας αγκαλιά. Πίσω απ’ τα τείχη, τ’ ανθισμένα παρτέρια. Πίσω απ’ τα ενωμένα μας δάχτυλα. Γελούσα στο φως της μέρας, μου ‘λεγες πως σ’ άρεσε και το ‘κανα συχνά. Αστείες εικόνες κοίταζα και γελούσα, για σένα. Σ’ ανοιχτά παράθυρα σιμά.

Τα βράδια στο κάστρο μας, έκαιγε μια μικρή φωτιά. Ένιωθα τη ζέστη της, κάπου κοντά στο τζάκι. Τα δωμάτια σκοτεινά, γεμάτα σκοτάδι. Γεμάτα φιλιά και πάθη. Γεμάτα από μας, τη φωτιά να ψάχνουμε, τους εαυτούς μας στο άγνωστο. Ο ύπνος γεμάτος όνειρα, θυμίσεις και παράξενα παιχνίδια, με νικητές και ηττημένους. Ποτέ μου δεν κατάλαβα ποιος νικούσε. Εσύ κοιμόσουν κι εγώ σ’ εξερευνούσα στο φως της φωτιάς.

Για πάντα θα ζήσω, έλεγα. Για πάντα μαζί σου στο κάστρο μας. Την αυγή όμως, ένα σ’ αγαπώ κύλησε απ’ τα χείλη μου, παρέα με δροσιά στα πέταλά μας. Στα μάτια με κοίταξες, μου είπες να μην το ξαναπώ. Σε ρώτησα γιατί και γύρισες πλευρό. Να, λοιπόν, που το πάντα και το τίποτα, ποτέ δεν θα χωρίσουν.

Φρόνιμη η αγάπη μου...

Σηκώνεται το πρωί και φεύγει
Κι αφήνει τα σεντόνια μου αδειανά,
Κόκκινα απ’ το χαμόγελό μου
Κι απ’ το τρυφερό μας πάθος.

Και πάει να βρει νερό
στην πηγή, δίπλα στο σπίτι.
Το σπίτι μας.
Απλώνει τα φορέματά της στο δρόμο
Και με κόπο τραγουδά
Στην αιωνιότητα.

Άνεμος τρέχει ανάμεσα στα πόδια της
Και κορφές της φωνάζουν
Να πάει.
Όμως εκείνη σκυφτή στην πηγή, νερό μαζεύει στις φούχτες της
Και δροσίζει όμορφα τα δάχτυλά της.

Κι ύστερα έρχεται ξανά
Με βρίσκει να την προσμένω στο παράθυρο, με μια ένταση στα μάτια
Σαν να μη θέλω να πιω νερό,
Σαν να θέλω μονάχα να της πω
Πως φρόνιμη στα πέπλα της
Θα χάνομαι πάντα.