Πέμπτη, Οκτωβρίου 1

Το βαλς των ανέμων

Κρυμμένη βαθιά στης γαλάζιας ανεμώνης το βελούδινο πέταλο
στης κίτρινης κοιλάδας την όμορφη απαρχή,
κάπου κοντά στο σπίτι μου…
Ακουγόταν φωνή γλυκιά κι αέρινη,
σαν τα βαλσάκια που χόρευα μικρή,
πατώντας με τα γυμνά μου πόδια σ’ εκείνου
τους ισχυρούς καθοδηγητές.

Θυμάμαι…
Το πρόσωπό του ψηλά.
Το βλέμμα μου το σήκωνα για να τον δω.
Δέος, προσμονή κι αγάπη.
Ασφάλεια,
καθώς έσφιγγα δυνατά στις παλάμες μου το ύφασμα του πουκαμίσου του,
το ζάρωνα λιγάκι, μα δε θύμωνε.

Κι η μικρή μου ανεμώνη λυγάει στα φυσήματα τ’ ουρανού,
χορεύει στο ρυθμό τους,
χαϊδεύονται απαλά και γελάει στους ευωδιαστούς αέρηδες,
όπως γελούσα κι εγώ στα μάτια του.
Τότε…

Κι αναπολώ στις χρυσές μου αναμνήσεις
στιγμές που αχνές αποχρώσεις χαράς μπλέκονταν στα κύματα.
Κι η καρδιά μου κρυφά ερωτευμένη,
αναψοκοκκινισμένη,
παραδινόταν στο βαλς των ζεστών της ανέμων.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

νομιζω οτι ο "Wheat Field with Cypresses" του Van Gogh ταιριαζει απολυτα σε αυτά που γράφεις

http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Wheat-Field-with-Cypresses-(1889)-Vincent-van-Gogh-Met.jpg

 

Missing You Blogger Template