'Ολα ή Τίποτα

Τίποτα δε λείπει, όλα είναι εδώ.

Στα χέρια μου, στα γόνατα, στα πόδια.

Δρόμος μπροστά, χαλάσματα πίσω.

Ήλιος.

Ο ήλιος δύει. Ανατέλλει.

Και δύει.

Κι ανατέλλει.

Και τίποτα δε λείπει, όλα εδώ είναι.

Χαμόγελο παντού. Λευκά δόντια.

Κίτρινα δόντια.

Καπνός, τσιγάρα.

Χαμόγελα.

Γελάω, βλέπεις?

Τίποτα δε λείπει.

Κοιμάμαι το βράδυ. Ξυπνάω το πρωί.

Ξυπνάω το βράδυ. Κοιμάμαι το πρωί.

Κοιμάμαι. Ξυπνάω.

Δεν κοιμάμαι. Δεν ξυπνάω.

Δε θέλω να ξυπνήσω.

Όλα είναι εδώ.

Λόγια και βλέμματα γεμάτα.

-Τί...?

-Όχι, τίποτα.

Ορίζοντας μακριά μου.

Ουρανός ατέλειωτος. Άδειος.

Τίποτα δε λείπει. Όλα είναι εδώ.

Τί λέω.

Τίποτα δεν είναι εδώ. ΄Ολα λείπουν.

Ωδή στην αξέχαστη φοβία

Χωρίς να θέλω, χωρίς να το 'χω καν σκοπό, σκέφτομαι κάτι φορές

τί καλά που θα 'ταν ο κύκλος

να 'ταν δημιούργημα της φαντασίας.

Στη ζωή, η ζωή να ήταν μία,

ένας μονάχα ο πόνος. Μοναδικό το γέλιο.

Μια ρυθμική ανάσα, ν' ακολουθεί πιστά και συνεχώς δικό της χτύπο.

Κι ύστερα σκέφτομαι

και βλέπω όλην αυτήν τη μοναξιά.

Μα ποιός τα θέλει αυτά?...

Κι αν υπάρχει άραγε άνθρωπος που τη σκιά του αγαπά

και τον ήχο της καρδιάς του,

πού κρύβεται αυτός και πίσω από τί?

Χαμογελώ σ' άδειες καρέκλες,

νιώθω χάδια στο φύσημα του αέρα.

Μα τρελή κανείς δε μ' είπε ακόμα.

Πόσα τέτοια βλέμματα δεν έχω δει...

Νικάω το χρόνο με τα βλέφαρα.

Και τότε εύχομαι στ' αλήθεια να 'μουν μόνη.

Αγαπήσου για ν' αγαπηθείς.

Αγαπήσου,

γιατί ποτέ δε θ' αγαπηθείς.