Ωδή στην αξέχαστη φοβία

Χωρίς να θέλω, χωρίς να το 'χω καν σκοπό, σκέφτομαι κάτι φορές

τί καλά που θα 'ταν ο κύκλος

να 'ταν δημιούργημα της φαντασίας.

Στη ζωή, η ζωή να ήταν μία,

ένας μονάχα ο πόνος. Μοναδικό το γέλιο.

Μια ρυθμική ανάσα, ν' ακολουθεί πιστά και συνεχώς δικό της χτύπο.

Κι ύστερα σκέφτομαι

και βλέπω όλην αυτήν τη μοναξιά.

Μα ποιός τα θέλει αυτά?...

Κι αν υπάρχει άραγε άνθρωπος που τη σκιά του αγαπά

και τον ήχο της καρδιάς του,

πού κρύβεται αυτός και πίσω από τί?

Χαμογελώ σ' άδειες καρέκλες,

νιώθω χάδια στο φύσημα του αέρα.

Μα τρελή κανείς δε μ' είπε ακόμα.

Πόσα τέτοια βλέμματα δεν έχω δει...

Νικάω το χρόνο με τα βλέφαρα.

Και τότε εύχομαι στ' αλήθεια να 'μουν μόνη.

Αγαπήσου για ν' αγαπηθείς.

Αγαπήσου,

γιατί ποτέ δε θ' αγαπηθείς.