Τρίτη, Ιουλίου 29

Για σένα που δεν είσαι...




Είμαι πάλι εδώ και γράφω. Για ‘σένα. Μόνο για ‘σένα.. Δεν ξέρω ποιος είσαι ούτε τι θέλεις από μένα ούτε τι μπορείς να κάνεις. Εγώ απλά σ’ αγαπώ με όλη μου την ψυχή και ας είσαι αγέρας, ας είσαι ο βορράς που κάνει τα μάτια μου να μισοκλείνουν στο πέρασμά του. Είσαι τα πάντα για μένα. Εσύ, εσύ, εσύ. Εσύ που είσαι αόρατος στα μάτια μου και κάπου ταξιδεύεις ψάχνοντάς με. Εσύ που πήρες τη ζωή μου και την έκανες δική σου. Εσύ που για χάρη σου δε γεννήθηκα ποτέ, αλλά παρέμεινα κι εγώ αόρατη στη συντροφιά της μελωδίας σου. Για ΄σένα.
Σ’ αγαπώ. Σ’ αγαπώ όπως δεν αγάπησα ποτέ κανέναν. Μόνο εσένα και μόνο εσένα. Σ’ αγαπώ γιατί το νιώθω σαν τραγούδι μελαγχολικό που πασχίζει να βρει ελευθερία μέσ’ απ’ τα χείλη μου και αντί γι’ αυτό βγαίνει στα μάτια μου λευκό ποτάμι και θυσιάζεται για σένα και μόνο για σένα. Πόσο σε φοβάμαι. Πόσο φοβάμαι μήπως όταν φύγεις πεθάνω και δεν έχω πια τρόπο να χύνω δάκρυα για σένα. Πόσο φοβάμαι πως το σπαθί που με λυτρώνει μου το πάρεις και γίνω ένα με τη γη και το χορτάρι και σέρνομαι πονώντας απ’ το βαθύ σου χτύπημα. Αυτή είμαι και αυτός είσαι και αυτοί είμαστε. Για σένα γράφω. Μόνο για σένα.
Για σένα περνούν οι μέρες μου, η μία μετά την άλλη, χωρίς τελειωμό, χωρίς έλεος. Για σένα αφήνω τα πρωινά μου να ξημερώνουν και για σένα παρατηρώ το ροδοκόκκινο χρώμα τ’ ουρανού ν΄ ανθίζει. Γιατί είσαι εκεί και εδώ και παντού γύρω μου, σαν τους κόκκους σκόνης που πλανιούνται στον αέρα μας, χωρίς λόγο και αιτία, απλά σ’ αγαπώ και ζω για σένα. Ζω για να σου χαρίζομαι και τα λόγια σταματούν εδώ. Είσαι το είναι μου και η μόνη αλήθεια που γνώρισα ποτέ μου.
Αυτός είσαι εσύ κι αν σε χάσω χάθηκα. Αυτός είσαι εσύ και όταν σε βλέπω ο αβάσταχτος πόνος με γεμίζει γλυκά και με καίει. Ποτέ, ποτέ μη μ’ αφήσεις να καώ αγάπη μου, μόνο άσε με να καίγομαι αιώνια για σένα. Άσε με μόνο να πεθαίνω για σένα σε κάθε ξημέρωμα και τις νύχτες να είσαι η κραυγή μου στο σκοτάδι. Αντέχω, αγάπη μου, αντέχω. Μόνο για σένα.
Δεν έχω τίποτε άλλο να πω παρά αυτά. Δεν υπάρχουν λέξεις να πουν αυτά που λέει η ψυχή μου για σένα. Είσαι βουνό και είμαι αετός. Είσαι κόλπος και είμαι ψάρι. Είσαι η ζωή μου και είμαι ο άγγελός σου. Ως το τέλος. Ως το τέλος μας. Ως το τέλος του κόσμου. Θα κλαίω και θα κλαίω. Μόνο για σένα…

2 σχόλια:

Kirki είπε...

τι όμορφος λυρισμός,με συγκίνησες...

Νεφελη είπε...

Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Αν και η αγάπη δεν εκφράζεται με λέξεις...Όσο ζεις αγαπάς και όσο αγαπάς ζεις!!

 

Missing You Blogger Template