Περί του ανωτάτου συναισθήματος.

Εκεί.
Στην πιο κάτω γωνία, τη μικρή
και την περιφρονημένη.
Άσε με να σε κοιτάζω μόνο
χωρίς τέρμα.
Κι εσύ να με κοιτάς.
Εκεί που μας κρύβει η μικρότητα
και η πλειοψηφία.
Ποτέ μην αποκαλυφθείς
και μην αποκαλύψεις, αγάπη μου,
το ότι σε λατρεύω.
Νιώθω μεγάλη για κρυψώνες
και μικρή
στο ατελείωτο του κόσμου.
Αυτού που μ’ αγαπάει
κι αυτού που με μισεί.
Κρύψε με.
Και μόνο εκεί να μένω.
Στην πιο κάτω γωνία.
Την ασήμαντη.
Τη μόνη.
Και μόνο εκεί, ζωή μου,
να μετράμε σε κομμάτια
την αγάπη μας
Κι από κομμάτια να την ξανακολλάμε
κάτω από σεντόνια
ροζ και μαύρα.
Κι εκεί ν’ αγκαλιαζόμαστε
και να αισθανόμαστε
την καρδιά ο πρώτος του αλλουνού
κι ο δεύτερος του πρώτου.
Δώσε μου τα μάτια σου
για φυλαχτά
που τα χρειάζομαι.
Να μην με τρομάζει το παρόν
το παρελθόν
το μέλλον.
Και πόσα αγκάθια
και πόσα μαχαίρια.
Πόσοι πόλεμοι του ‘είναι’ και του ‘λέγειν’.
Πόσο το ήθελα να ξέρεις
πως το χρόνο μου και το μελάνι
σε σένα τα χαρίζω.
Μόνο για το κράτημα.
Το χρυσοκάστανο φυλαχτό
και τη γέννηση μέσα μου.
Σπίθα.
Φωτιά.
Στάχτη.