17 Νοέμβρη

Ήθελα απλά να σου πω καληνύχτα. Ύστερα από τη σημερινή μέρα θα είσαι κουρασμένος. Το βλέπω στα μάτια σου, το ακούω στη φωνή σου. Κουρασμένος…Όχι, μη λες απαρηγόρητος. Όχι, μη λες τελειωμένος. Κουρασμένος.

Κι εγώ είμαι. Δεν κοιμήθηκα, δεν μπορώ να κοιμηθώ. Σκέφτομαι αυτά που μου είπες εσύ, αυτά που έγιναν κι αυτά που θα γίνουν. Εκείνα που θέλησα να αλλάξω. Με μάτια ορθάνοιχτα είδα ένα όνειρο. Πως κοιτούσα ψηλά και έμενα στα λευκά και στα γαλάζια. Πως ήμουν ζεστή και δε φοβόμουν μην κρυώσω. Ήμουν στον ουρανό, ανάμεσα στα σύννεφα, μπροστά στον ήλιο και πιο ψηλά, με τους αγγέλους, με τις δικαιωμένες καρδιές.

Και όταν ξύπνησα ήμουν ξανά στη γη, αυτήν που μου έδωσες εσύ, αυτήν που πρόδωσες. Ένιωσα τα χέρια μου να σφίγγουν τις γροθιές τους, τα χείλη μου να σουφρώνουν. Κοίταξα το όνειρο και κοίταξα κι εσένα. Και είπα γιατί. Στο είπα. Και ήταν ερώτηση με απάντηση μαζί.

Πόσο απέχει το όνειρό μου από σένα? Γιατί απέχει? Ποιος έφταιξε? Εγώ? Εσύ? Και οι δυο? Δεν ήθελα πολλά. Ήθελα απλά να σου πω καληνύχτα και να κοιμηθώ βαθιά. Μα δε με άφησες. Τρέμει η ψυχή μου απ’ το θυμό. Ακούω μελωδίες και φωνές, δε με νοιάζουν. Μου πήρες το όνειρο. Γιατί? Θέλω να κλάψω. Γιατί? Γιατί δε γελάω? Γιατί δεν είμαι ελεύθερη?

Εσύ που μου υποσχέθηκες. Εσύ που μου είπες θα είσαι εδώ. Εσύ που μου κρατούσες το χέρι, τώρα έφυγες. Νόμιζα πως είχαμε σωθεί. Μα τι σημασία έχουν αυτά που νόμιζα…

Η ζωή μου είναι το φως. Το όνειρο. Η νέα μέρα στο παράθυρο. Και έχω τα πατζούρια κλειστά. Μέρες, μήνες, χρόνια τώρα. Το μέσα μου πια καίγεται, το ζώνουν οι φλόγες. Άνοιξε, ξεκλείδωσε, κάψε τα πατζούρια.

Γιατί? Γιατί εσύ και όχι εγώ? Γιατί εγώ και όχι εσύ? Γιατί όχι και οι δυο μαζί? Γιατί χάθηκε το χέρι σου εκείνο το βράδυ? Εμείς που ονειρευτήκαμε. Και σήμερα ονειρεύομαι εγώ μονάχα.

17 Νοέμβρη γράφω ιστορία. Καληνύχτα.