Ευτυχία.

Μου έλειψε το χαρτί και το μολύβι μου. Εκείνες τις δύσκολες μέρες είναι ο μοναδικός φίλος, η λευκή κόλλα και το ξυμένο μολύβι. Στο χέρι γίνονται εικόνα και συναίσθημα…Κλείνω τα μάτια και θυμάμαι…ονειρεύομαι…
Καλημέρα, μου είχες πει. Μου είχες πει θα νοιάζεσαι και θα αγαπάς. Πως δε θα αφήσεις το χέρι μου. Το χέρι μου που σε είχε ανάγκη, που το ένιωθες ότι σε είχε ανάγκη. Κοιτούσα το χέρι μου μέσα στο δικό σου και χαμογελούσα. Ναι, χαμογελούσα.
Κάποιο πρωί δεν ήμουν καλά…κρύωνα. Όλα φαίνονταν τόσο δύσκολα, τόσο ανούσια, τόσο μακριά μου…Ώσπου οι κουρτίνες στο δωμάτιο άνοιξαν και κοίταξα έξω. Είδα την ανθισμένη λεμονιά στο παράθυρο. Τη γάτα με κλειστά τα μάτια να κλέβει μια μικρή αχτίδα φωτός και ευχαριστημένη να λούζεται…σαν να είναι όλος ο κόσμος δικός της. Κάποιο σύννεφο στον ουρανό να τρέχει να ξεφύγει από τ’ άλλα, σαν παιδί μικρό, σαν την ελευθερία μέσα μου. Είδα τον ήλιο να με κοιτάζει. Και τα μάτια μου δάκρυσαν απ’ το φως.
Ένα βροχερό απόγευμα στο σπίτι, με μια κουβέρτα και μια αγαπημένη μελωδία. Δίπλα στο παράθυρο και βλέπω τις σταγόνες της βροχής να πέφτουν στο τζάμι με μαγεία κι αν κλείσω τα μάτια…θ’ ακούσω μουσική. Τα πάντα γκρίζα, σκοτεινά. Και άξαφνες, αιφνίδιες αστραπές να σκίζουν τα πάντα στα δύο. Ενέργεια, χρυσάφι, ζωή. Κίνδυνος. Τα φύλλα της λεμονιάς λάμπουν στο φως τους, παραδομένα στη μπόρα, στο όμορφο πράσινο και την ομορφιά τους. Ήθελα να κλάψω αλλά δε μπορούσα. Έκλαιγε ο ουρανός για μένα.
Μια βόλτα μετά τη βροχή. Το ουράνιο τόξο, το τόξο των ουρανών. Τα χρώματα. Κοίταξα να δω τον θησαυρό. Και τον είδα.
Καθισμένη στο λιμάνι, ακούω τα κύματα. Τα νιώθω να βρέχουν τα γυμνά μου χέρια. Κάνει κρύο και δεν κρυώνω. Μπροστά μου η θάλασσα κάνει πανηγύρι, πώς να κρυώσω?...Αυτό το ατελείωτο βαθύ μπλε χρώμα, έκανε τα μάτια μου να γεμίζουν όνειρα, να νιώθουν μοναδικά, να κοιτάζουν χωρίς να βλέπουν, απλά να κοιτάζουν. Ο ήχος του κύματος που σκάει στο βράχο, το βράχο, αυτό το δείγμα υψηλής τέχνης, της υψηλότερης. Με τα χρώματα που αλλάζουν ανάλογα τα διάθεση της φύσης, οι μικρές λάμψεις πάνω τους, λες και πάλι έβρεξε πολύτιμους λίθους και διαμάντια. Καθαρός, αμόλυντος αέρας μπαίνει στα πνευμόνια μου. Με νιώθει και τον νιώθω.
Σε κάποιο βαγόνι καθόμουν και ταξίδευα. Γύρω μου κόσμος πολύς. Εκείνη η γυναίκα που μπήκε, σκυμμένη, εξαντλημένη, με πολλά χρόνια να τη βαραίνουν. Καμιά κενή θέση. Σηκώθηκα και τη βοήθησα να καθίσει στη δική μου. Έπιασα το χέρι της και έπιασε το δικό μου, το κράτησε σφιχτά και σταθερά, έτρεμε λίγο. Με κοίταξε και της χαμογέλασα.
Στο δρόμο για το σπίτι περνούσα από την παιδική χαρά και άκουσα γέλια. Υπήρχε ζωή, να η ζωή. Μητέρες με τα παιδιά τους αγκαλιά, παιδιά στην αγκαλιά της μαμάς. Κίνηση. Πετάχτηκε κοντά μου μια μπάλα, πράσινη, πλαστική, ζωγραφισμένη. Πίσω απ’ το φράχτη στεκόταν ένα παιδί στη νηπιακή ηλικία. Με κοιτούσε φοβισμένο. Του προσέφερα τη μπάλα του. Με παρατηρούσε με τα μεγάλα αθώα του μάτια, προσεκτικά κι ερευνητικά. Κράτησε τη μπάλα στα χεράκια του και του χάιδεψα τα μαλλιά. Έφυγε. Στρίβοντας στη γωνία το είδα να πέφτει στο γρασίδι και να γελάει.
Ηλιοβασίλεμα. Δυο βουνά και μια φωτιά. Ζέστη. Ομορφιά, γοητεία. Ο ήλιος φεύγει τώρα, θα ξανάρθει όμως, μη φοβάσαι.
Εκείνο το ήσυχο, αυγουστιάτικο βράδυ στη βεράντα. Κοιτούσα ψηλά. Έβλεπα το φεγγάρι, την πανσέληνο. Αυτό το τέλειο, λαμπερό, κυκλικό σχήμα, φώτιζε τη νύχτα μου, την εικόνα μου, τις μοναχικές στιγμές μου. Αστέρια, πολλά, αμέτρητα. Ένας ουρανός γεμάτος αστέρια, χαμένα στους αιθέρες, στους γαλαξίες, στα μάτια μου. Μη μετράς τα αστέρια…δεν πρέπει…δεν κάνει…μόνο εκείνα ξέρουν το μυστικό τους.
Τότε που η καρδιά μου πονούσε και η αναπνοή μου κοβόταν. Και είχα ανάγκες. Τότε χάθηκα σε μια ζεστή αγκαλιά…Χάθηκα, ακούς? Δεν υπήρχε πόνος, δεν υπήρχαν σκέψεις. Έκλεινα τα μάτια και άκουγα μια καρδιά να χτυπάει δίπλα μου. Ένα ζευγάρι χέρια να με κρατάνε σφιχτά κοντά τους.

Έτσι ονειρεύτηκα την ευτυχία.