Με ψυχή βυθισμένη στο γαλάζιο
κοιτούσα χθες τη θάλασσα
και άφηνα το νερό να με παίρνει μακριά της.
Άνεμος
τραβούσε πίσω τα μαλλιά μου.
Αλάτι
έδινε γεύση στα χείλη μου.
Ήχος
πλημμύριζε το είναι μου.
Μια γκρίζα ομίχλη βύθιζε τη ματιά μου.
Τα κύματα κλέψαν χθες την καρδιά μου.
Έτρεμα.
Σαν σώμα γυμνό. Στο έλεος
κάποιου βαρβάρου.
Έλεγα
ψιθυριστές κουβέντες
Που μόνο εσύ
άκουγες.
Πέταξα
στα μαύρα νερά
ένα βότσαλο.
Και κοίταξα τα σημάδια που άφησε πίσω.
Με δόντια σφιγμένα.
Ακροβατώντας
κοιτούσα χθες τη θάλασσα
και άφηνα το νερό να με παίρνει μακριά της.
Άνεμος
τραβούσε πίσω τα μαλλιά μου.
Αλάτι
έδινε γεύση στα χείλη μου.
Ήχος
πλημμύριζε το είναι μου.
Μια γκρίζα ομίχλη βύθιζε τη ματιά μου.
Τα κύματα κλέψαν χθες την καρδιά μου.
Έτρεμα.
Σαν σώμα γυμνό. Στο έλεος
κάποιου βαρβάρου.
Έλεγα
ψιθυριστές κουβέντες
Που μόνο εσύ
άκουγες.
Πέταξα
στα μαύρα νερά
ένα βότσαλο.
Και κοίταξα τα σημάδια που άφησε πίσω.
Με δόντια σφιγμένα.
Ακροβατώντας
Κάποια αγάπη χάθηκε χθες βράδυ στη θάλασσα.
RSS Feed (xml)
7 σχόλια:
Πολύ συγκινιτική η περιγραφή σου...
Την ώρα τούτη η θάλασσες, οι ουρανοί, τα ακρωγιάλια μεταποιούνται.
Ή καλύτερα αυτοαποκαλύπτονται μέσα απ' την πραγματική τους μορφή.
Σπάζοντας όποια συμβατική γέφυρα που αυτοαναλώνεται και γεννάται περιοριζόμενη στο μορφή της.
Σύμβολα λες να βάλθηκαν να κλείσουν το είναι όλου του κόσμου.
Εκεί που κατοικεί και το δικό μας είναι.
Και μετά από μια πτώση,
απάνω στο νερό κυλίδες,
σαν ίχνη από κάποιον κουρσευτή,
που ακόμα πατάει και χάνεται πάνω στο "ξενο" σώμα της ζωής μας.
Και ο αέρας μεταφέρει όλα εκείνα τα μυνήματα.
Αυτά που ο εγκέφαλος ο υπερτιμημένος ακρωτηριάζει στην φανατικά μονόπλευρη πλεύση του.
Και η σιωπή γίνεται εκκωφαντικός ήχος!
Και η στιγμή γίνεται μαι αιωνιότητα.
Σαν τη στιγμή να διατρέχουν ζωής αιώνες...
Και απάνω στον καθρέφτη ένα μικρο στίγμα.
έτσι για να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας σε τούτο τον κόσμο...
υγ. Δεν ξέρω αν σου έχω εκφράσει πόσο μου αρέσουν(ταιριάζουμε) στις μουσικές επιλογές;
Μια καληνύχτα σιωπηλή αναπαυμένη σε δυο αράδες...
Άραγε η αγάπη χάνεται;
kioy, υπέροχα τα λόγια σου, δεν ξέρω πώς να σ' ευχαριστήσω..."Και ο αέρας μεταφέρει όλα εκείνα τα μηνύματα. Αυτά που ο εγκέφαλος ο υπερτιμημένος ακρωτηριάζει στη φανατικά μονόπλευρη πλεύση του". Υπερτιμημένος ο εγκέφαλος, πραγματικά...Οι αληθινές μορφές δεν είναι σαν κι αυτόν, ποτέ δε θα γίνουν. Σκιες οι εικόνες του. Να σου ευχηθώ κάθε όμορφη στιγμή κοντά στα βάθη του εαυτού σου να τη ζήσεις και να την κάνεις ανεπανάληπτη...για να αναγνωρίζεις τον εαυτό σου σε τούτο τον κόσμο...
υγ. Χαίρομαι που ταιριάζουμε αγαπητέ kioy...Η μουσική είναι το άκουσμα της ψυχής. Όπως έγραψε η Χαρούλα (η μια και μοναδική) στο Μινοράκι, "Της ψυχής μου ο ήχος είναι αυτός που ακούς".
Ίσως...όταν μια αγάπη χαθεί μέσα σε βαθιά νερά, η αθανασία της να μεγαλώσει ακόμη πιο πολύ...
Ζεστή και από καρδιάς καληνύχτα από μένα...
Apisteuto, mou aresei apisteuta to "pneuma" tou graptou sou .. sunexise etsi.. i ll be watching you :-)
firetrap, σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια...Χαίρομαι απεριόριστα που σε ευχαρίστησαν τόσο μερικοί στίχοι...μερικές κουβέντες από ψυχή...Καλωσήρθες!
Πόσο μου αρέσει να γράφει κάποιος για τη θάλασσα, το αεράκι... Ειδικά εσύ με τόσο όμορφα λόγια...
Αερικό..., καλωσήρθες! Είναι όντως μαγικές οι εικόνες που μπορεί να φτιάξει κάτι τόσο απλό και συνάμα τόσο σύνθετο, όσο ένα όμορφο τοπίο κοντά στη θάλασσα...
Σ' ευχαριστώ θερμά για τα καλά σου λόγια...
Την καλημέρα μου.
Με ψυχή βυθισμένη στη θάλασσα
κοιτούσα χθές το γαλάζιο!
Γράφεις όμορφα καιο ταξιδιάρικα!
Συνέχισε έτσι!
Σε χαιρετώ!
Δημοσίευση σχολίου