Σάββατο, Φεβρουαρίου 7

Απλά χωρίς τίτλο

Τα ομορφότερα λόγια η σιωπή τα λέει. Και η αναπνοή σου όταν μ’ αγκαλιάζεις. Τα δάκρυα που κυλούν στα μάγουλά σου και τα μάτια σου όταν κλαίνε.

Οι πιο όμορφες εικόνες αντικρίζονται από κλειστά μάτια. Βυθισμένες στους κόσμους των ονείρων. Κανείς δε στις έδωσε να τις δεις, κανείς δεν τις έψαξε. Πίσω από κλειστά βλέφαρα πάντα κρύβονται οι μεγαλύτεροι Παράδεισοι.

Απ’ τη μεγαλύτερη απόσταση το χέρι μου κρατά στ’ αλήθεια το δικό σου. Το κενό του δίνει αξία. Το σύμπαν μου δίνει δύναμη να ταξιδεύω κάθε βράδυ κοντά σου. Η άδεια σου εικόνα.

Πονάει μια μουσική χωρίς ήχο. Η αμηχανία σε μια αίθουσα γεμάτη κόσμο. Η μοναξιά της μοναδικότητας. Όμως η σιωπή θα είναι πάντα θησαυρός.

Την αξία του γαλάζιου ουρανού τα σύννεφα τη δίνουν. Κι ο ήλιος όταν είναι πολύ ζεστός. Τα μαλλιά που ανακατεύονται στον ανοιξιάτικο αέρα. Σ’ εκείνο το λιβάδι που καθόμουν μόνη.

Τις πιο κρύες νύχτες του Γενάρη μια φωτιά τις μαρτυρά. Όταν το τζάκι ανάβει και οι νιφάδες χαϊδεύουν το τζάμι στο παράθυρο.

Τα αστέρια φαίνονται απ’ όπου κι αν κοιτάξεις. Κι ας μας χωρίζουν έτη φωτός. Το βλέμμα μου τα ξεπερνά. Κοιτάζω χωρίς ν’ αγγίζω. Σε μαγεία χωρίς μάγισσες. Μόνο σκέψεις και πόθοι. Και κήποι αισθημάτων ανθισμένοι, με μεγάλα τριαντάφυλλα χωρίς αγκάθια. Όλα λείπουν. Κι όμως, όλα είναι εδώ.

“Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες.
Όταν τα ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει.
Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ”

Α. Εμπειρίκος.

6 σχόλια:

kioy είπε...

Γράφεις πολύ ωραία...
Η σιωπή το πιο όμορφο άσμα...
Γιατί εκεί κουρνιάζει η αλήθεια της ψυχής...
Η απόσταση, δίνει μεγαλύτερη αξία στο άγγιγμα. Όχι εκείνη την υποταγή στο ποθητό. Αλλά την ξενάγηση την κατάκτηση της αληθινότερης παρουσίας μέσα στον κόσμο του είναι... Αυτόν που ορίζει το μέσα μας.

Και όλα όσα γράφεις είναι τόσο αληθινά, μα τόσο ξένα στην "αίθουσα γεμάτη κόσμο. ". Ξέρεις γιατί... Γιατί όλι εναπόθεσαν ζωή στην ύλη, φοβούμενοι να ακολουθήσουν το βαθύτερο. Της μοναδικότητας του πνεύματος τις φλόγες!

Δε θα γράψω περισσότερα, φοβάμαι πως ήδη "τσαλάκωσα" αυτή σου την υπέροχη ανάρτηση... Καλημέρα!:)

υγ.(Προς λύπη μου δεν έχω εντοπίσει κάπου ευδιόρατα το mail σου.)

Νεφελη είπε...

kioy, κάθε άλλο παρά τσαλάκωσες την ανάρτηση...είναι πάντοτε τιμή μου να δέχομαι σχόλιά σου...

Ο φόβος είναι αυτός που οδηγεί τον άνθρωπο στο λάθος μονοπάτι. Στα ατελείωτα αδιέξοδα. Κι εκείνοι που μιλούν με το παράπονο πως δεν έζησαν αληθινά ποτέ τους, εκείνοι τρέφουν μέσα τους τις πιο ζεστές ελπίδες για ζωή...Γιατί...Τους χωρίζει μεγάλη απόσταση από αυτήν...

Στο (κατά τη γνώμη μου πάντα) υπέροχο remix που έχει κάνει ο Stereo Mike στο άσμα της Χαρούλας "Φεύγω", κρύβεται μια φράση που λατρεύω..."Είναι το βλέμμα που δειλιάζει φυλακή μου"...Τί πιο αληθινό από ένα φοβισμένο βλέμμα? Όμως, τί πιο ανούσιο?...

Στη θέα της απόστασης πολλά δε ζούμε όπως θα θέλαμε. Είναι όμως αξεπέραστη η δύναμη μιας ψυχής που φαντάζεται, ονειρεύεται, γιατί το θέλει...

ΥΓ. Θα διευθετήσω σύντομα το θέμα με το mail.

Την καλημέρα μου.

Adam The Sinner είπε...

"Πίσω από κλειστά βλέφαρα πάντα κρύβονται οι μεγαλύτεροι Παράδεισοι."

Tι να πω εγω τώρα που εδω μέσα εχω ανοιχτά βλέφαρα και νιώθω το ίδιο...

Νεφελη είπε...

Πραγματικά...σ' ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια σου...

Πίσω από κλειστά βλέφαρα παίζουν εικόνες η μία με την άλλη. Κι εκεί τίποτα δεν είναι αδύνατο...

Καλησπέρα.

Aenaos είπε...

Μ'αρέσει που φάρος υψώθηκες να δείχνεις το δρόμο για την ελπίδα!
Η σιωπή θα είναι πάντα θησαυρός!
Γι'αυτό εγω θα σωπάσω και θα σ'αφήσω να με ταξιδέψεις με τις λέξεις σου!
Όσο για τα μεγαλειώδη τα ελάχιστα και ταπεινά τους δίνουν αξία! Μ'αρέσει ο τρόπος που γράφεις γι'αυτό λέω να μείνω λίγο και στη γωνιά σου!
Σε χαιρετώ καλό απόγευμα!

Νεφελη είπε...

Αέναε, πόσο χαίρομαι που μπορώ και προσφέρω έστω κι αυτή τη μικρή ευχαρίστηση..Και πόσο σ' ευχαριστώ για το σχόλιό σου!...

Στα μεγαλειώδη τα ταπεινά δίνουν αξία...όντως...Αν δεν υπήρχε ο πόνος, πώς θα μπορούσε κανείς να δει τη γλυκειά χαρά της ανακούφισης και της τρυφερότητας...Και δε θα έπρεπε να καταπιέζουμε τους πόνους...Όλα σ' αυτή τη ζωή γεννήθηκαν για να τα ανταμώσουμε κάποια στιγμή...Κι ο πόνος είναι απαραίτητος...

Την καλησπέρα μου..

 

Missing You Blogger Template