Τετάρτη, Μαΐου 13

Φρόνιμη η αγάπη μου...

Σηκώνεται το πρωί και φεύγει
Κι αφήνει τα σεντόνια μου αδειανά,
Κόκκινα απ’ το χαμόγελό μου
Κι απ’ το τρυφερό μας πάθος.

Και πάει να βρει νερό
στην πηγή, δίπλα στο σπίτι.
Το σπίτι μας.
Απλώνει τα φορέματά της στο δρόμο
Και με κόπο τραγουδά
Στην αιωνιότητα.

Άνεμος τρέχει ανάμεσα στα πόδια της
Και κορφές της φωνάζουν
Να πάει.
Όμως εκείνη σκυφτή στην πηγή, νερό μαζεύει στις φούχτες της
Και δροσίζει όμορφα τα δάχτυλά της.

Κι ύστερα έρχεται ξανά
Με βρίσκει να την προσμένω στο παράθυρο, με μια ένταση στα μάτια
Σαν να μη θέλω να πιω νερό,
Σαν να θέλω μονάχα να της πω
Πως φρόνιμη στα πέπλα της
Θα χάνομαι πάντα.

6 σχόλια:

Κυριάκος Σάμιος είπε...

..και υστερα μισογερμένη στη μεσοτοιχία του ονείρου νιώθει την υγρασία να σμίγει με το νερό κι ενα απαλό πλατσούρισμα στην φούχτα της Νεφέλης κάτι σαν γλυκό νανούρισμα ... δροσιά
στ ακροδάχτυλα της .....
καλό μεσημέρι !!!

Νεφελη είπε...

Κυριάκος Σάμιος,

Όμορφη γραφή, Κυριάκο...Η αγάπη αυτή μόνο ξέρει τη δροσιά εκείνου του νερού...Κι αυτή μόνο τις στάλες του θα κάνει διαμάντια.

Την καλησπέρα μου.

kioy είπε...

Καλησπέρα Νεφέλη μου,

Το νερό, πρωταρχικό στοιχείο της ζωής. Η αγάπη, ό,τι άθιχτο περισώζεται στην αιωνιότητα... Πόσο υπέροχο το ταίριασμα...

Θέλω την ώρα που θα φεύγεις,
μέσα στα μάτια να κοιτάς,
και όταν τα βήματα μακραίνουν,
η Αγάπη θα 'ρχεται ξανά.
Και έτσι την ώρα που θα φεύγεις,
και όταν στα ξένα θα πατάς,
η Αγάπη θα 'ρχεται μονάχα,
να ενώνει άυριο και χθες για μας.

(Μια μικρή έμπνευση πάνω στο τετράστιχο του Οδυσσέα Ιωάννου, "Θέλω τη μέρα που θα φύγεις
απ' το πρωί να μου γελάς
κι όταν την πόρτα θα ανοίγεις
να είναι σαν να μ' αγαπάς"

Στο οποίο με ταξίδεψε η υπέροχη και καθαρή γραφή σου. Υπέροχοι οι στίχοι σου. Και έτσι έκατσα να ξαποστάσω λίγο απέναντι από την οθόνη. Εϊχα μια ένταση στα μάτια, παντρεμένη με μια απέραντη γαλήνη, και το ύδορ έσταζε στης ψυχής τα χείλη...)

προφήτηs είπε...

Σαν να θέλω μονάχα να της πω
Πως φρόνιμη στα πέπλα της
Θα χάνομαι πάντα

σαν πέπλο θα την κρατάω μέσα στα όνειρα μου, προστάτης της για πάντα... κοντά της, ακόμα και αν είμαι μακριά της... οι μέρες οι ώρες δε θα μας χωρίζουν, αναπνέω, υπάρχω, για να την βλέπω να επιστρέφει, τυλιγμένη από τον άνεμο, δροσερή από τις στάλες βροχής... μέσα σε εκείνο το μεθυστικό άρωμα, και ξένη σαν τα βραδινά μου όνειρα μέσα στα χέρια της...
κάθε μέρα με εντυπωσιάζεις όλο και πιο πολύ...
καλησπέρα...
υ.γ.:ελπίζω να με συγχωρέσεις, αλλά η ανάρτηση είναι υπέροχη...

Νεφελη είπε...

kioy, σ' ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια...Και χαίρομαι που κατάφερα, έστω και λίγο, να χαρίσω στα ταραγμένα μάτια σου λίγες στιγμές ηρεμίας...

Δεν είχα υπόψιν τους συγκεκριμένους στίχους, σ' ευχαριστώ πολύ και γι' αυτούς.

"Και έτσι την ώρα που θα φεύγεις,
και όταν στα ξένα θα πατάς,
η Αγάπη θα 'ρχεται μονάχα,
να ενώνει άυριο και χθες για μας."

Διαχρονική η Αγάπη. Αιώνιο, κρυφό καθεστώς.

Την καλημέρα μου.

Νεφελη είπε...

προφήτη, και ποιός δεν προσμένει το εξωπραγματικό άγγιγμα της μικρής θεάς, όσο πονεμένος, όσο κι αν οι πληγές το σώμα του 'χουν φάει...? Πάντοτε θα επιστρέφει σε σένα και πάντα εσύ σ' αυτήν. Για να σου θυμίζει κάποιο τριαντάφυλλο, που χάρισες τότε...

Την καλημέρα μου.

ΥΓ. kioy και προφήτη, με συγχωρείτε για την καθυστερημένη μου απάντηση...Πολλές φορές οι λέξεις δεν πλάθονται εύκολα...

 

Missing You Blogger Template