Πέμπτη, Μαΐου 28

Το κάστρο.

Ένα κάστρο είχα χτίσει για τους δυο μας. Κοντά στην αμμουδιά, με θέα το γαλάζιο πέλαο. Γύρω η φύση μύριζε χρώματα, σκοπιές φυλούσαν τα κύματα για μας. Για σένα το έκανα, με βότσαλα στεγνά και με πολύ μεράκι. Ανέμοι δεν το γκρέμιζαν, ήταν ψηλό και όμορφο, μ’ ένα γατί στη στέγη. Τα μεσημέρια κατέβαινε κι έπινε γάλα απ’ τις φούχτες σου. Ένα κάστρο είχα χτίσει για τους δυο μας.

Μέσα του όταν ήμασταν, τα παράθυρα ανοίγαμε. Χαζεύαμε Ήλιους κι αστραπές, χαζεύαμε τη ζωή μας αγκαλιά. Πίσω απ’ τα τείχη, τ’ ανθισμένα παρτέρια. Πίσω απ’ τα ενωμένα μας δάχτυλα. Γελούσα στο φως της μέρας, μου ‘λεγες πως σ’ άρεσε και το ‘κανα συχνά. Αστείες εικόνες κοίταζα και γελούσα, για σένα. Σ’ ανοιχτά παράθυρα σιμά.

Τα βράδια στο κάστρο μας, έκαιγε μια μικρή φωτιά. Ένιωθα τη ζέστη της, κάπου κοντά στο τζάκι. Τα δωμάτια σκοτεινά, γεμάτα σκοτάδι. Γεμάτα φιλιά και πάθη. Γεμάτα από μας, τη φωτιά να ψάχνουμε, τους εαυτούς μας στο άγνωστο. Ο ύπνος γεμάτος όνειρα, θυμίσεις και παράξενα παιχνίδια, με νικητές και ηττημένους. Ποτέ μου δεν κατάλαβα ποιος νικούσε. Εσύ κοιμόσουν κι εγώ σ’ εξερευνούσα στο φως της φωτιάς.

Για πάντα θα ζήσω, έλεγα. Για πάντα μαζί σου στο κάστρο μας. Την αυγή όμως, ένα σ’ αγαπώ κύλησε απ’ τα χείλη μου, παρέα με δροσιά στα πέταλά μας. Στα μάτια με κοίταξες, μου είπες να μην το ξαναπώ. Σε ρώτησα γιατί και γύρισες πλευρό. Να, λοιπόν, που το πάντα και το τίποτα, ποτέ δεν θα χωρίσουν.

7 σχόλια:

προφήτηs είπε...

μέσα σε ένα κάστρο φυλακισμένο ένα όνειρο, για ένα δράκο, και μια πριγκίπισσα, μέσα σε ένα κάστρο... που έφτιαξες για κάποιες στιγμές μαζί...

λίγη φωτιά σε καίει και συνεχίζεις να μένεις μέσα στα μάτια εκείνα... λίγο νερό σε ακουμπάει, για να ανοίξει το άρωμα, και συνεχίζεις να το λες... να το νιώθεις...

μόνο δυο λέξεις, για να τις ακούει συνέχεια... και να αδιαφορεί... ίσως κάποτε τις ένιωσε... ίσως και ποτέ... μόνο εκείνος ξέρει... αλλά ποτέ δε θα μάθει...

"nome ame", οι σκέψεις...;

Νεφελη είπε...

προφήτη, στο κάστρο εκείνο, η ζωή μου όλη...Στα μάτια που με αρνήθηκαν. Με αρνήθηκαν?...Ή μέσα από διαδρόμους λαβυρίνθων με δέχτηκαν, κάθε νύχτα να τα φωτίζω σιωπηλά...

Δεν τις ένιωσε ποτέ. Ξέρει όμως. Ξέρει και δε θέλει να μάθει.

Την καλησπέρα μου.

μ είπε...

Νεφέλη,
νομίζω, οι καλλιτεχνικές μου ανησυχίες μπροστά στις δικές σου φαίνονται ταπεινές :)

Πολύ όμορφο και ζεστό.
Μόνο από τις πρώτες σου λέξεις, που περιγράφουν τη δημιουργία ενός κάστρου για μια αγάπη, ο αναγνώστης μαλακώνει και ταξιδεύει μαζί σου.

Καλησπέρα.

Νεφελη είπε...

Μάνο, καλωσήρθες στο χώρο μου! Σ' ευχαριστώ για τα όμορφά σου λόγια...Με τιμά που κατάφερα μέσα από λίγες λέξεις να σε ταξιδέψω σε κόσμους αγάπης...

Όσο για τις καλλιτεχνικές ανησυχίες, νομίζω πως σημασία δεν έχει πάντα η εικόνα τους, αλλά η ύπαρξή τους. Καθένας μας στην ψυχή του δίνει διαφορετική μορφή...

Την καλησπέρα μου.

kioy είπε...

Αχ, πόσο τις φοβάμαι αυτές τις ξεμοναχιασμένες αγάπες.

Αυτές τις αγάπες που φτιάχνουν δικούς τους κόσμους απ' την αρχή απάτητους. Κόσμους από αγάπης πλασμένους...

Αυτές οι αγάπες, είναι καταδικασμένες να υποφέρουν πιο πολύ απ' όλες! Δεν ξέρω δίκαια ή άδικα.

Κάποιος κοίταξε τον πόνο κατάματα. Μου 'πε δεν υποφέρω άλλο...

Τον κοίταξα κατάματα. Και του 'πα, η ευτυχία σε τι διαφέρε, και πως μπορείς και την υποφέρεις;

Την καλησπέρα μου... Πολύ ωραίο το κειμενό σου(νιώθω πως δε χρειάζεται καν να το αναφέρω!)

Νεφελη είπε...

kioy μου, κάποιος μου είπε κάποτε, πως η μοναξιά της κορυφής είναι αβάσταχτη...

Η μεγαλύτερη ευτυχία είναι η αγάπη. Ο δρόμος για τον απόλυτο παράδεισο...Εκείνες οι αγάπες, οι μοναχικές, οι μοναδικές, οι ξεχωριστές απ' τις άλλες, πάντοτε θα είναι μέρος αυτής της μοναξιάς...

Το θέμα είναι, πόσο μακριά φτάνεις για την αγάπη σου. Αστέρια ή κόλαση?...

Την καλησπέρα μου.

Νεφέλη είπε...

Συνονόματη φίλη μου!
Χαίρομαι πάντα να σε διαβάζω...

για το αξιαγάπητο, ζεστό, γεμάτο συναισθήματα και όμορφες λέξεις blog σου …… σου έχω βραβείο, όποτε θες έλα να το παραλάβεις...

 

Missing You Blogger Template