Παρασκευή, Αυγούστου 7

Πνίγομαι στα λόγια μου

Όπως ο ζαλισμένος εκείνος
ναυαγός,
που με νύχια και δόντια προσπαθούσε
να ζήσει.

Κύματα φθόγγων με καλύπτουν
με πατάνε, με μισούν.
Κι όπως μιλούσα ειρωνικά με κοιτούσαν
κι είχαν στο νου τους την ελπίδα
πως μετά απ’ την αναπνοή αυτή
άλλη δε θα υπάρξει.

Η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπά.
Τα μάτια μου σταμάτησαν να βλέπουν.
Η ψυχή μου δε νιώθει πια.
Πνίγηκα.
Στα λόγια μου.

7 σχόλια:

happypepper είπε...

Oι σκέψεις πνίγουν που καλούν λέξξεις στο μυαλό μας και ζαλιζόμαστε...
καλή σου μέρα νεφέλη!

Νεφελη είπε...

happypepper, βέβαιη λιγοθυμία φέρνουν τα πολλά κι αόριστα λόγια, όταν με τη ζωή έχεις να κάνεις...

Την καλησπέρα μου.

kioy είπε...

Η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπά, σα νύχτα!

Σαν τη νύχτα με το σβησμένο ουρανό.
Δεν υπήρχε ούτε ένα αστέρι. Όλα τόσο άδεια. Κενά. Μα πως μπορείς να δεις το κενό; Κάτι θα υπάρχει και στο κενό, για να μπορώ να το βλέπω.

Και έπειτα η ελπίδα... Ίσως Θεϊκή τιμωρία; Γιατί είναι αυτή που σαρκαστικά παρατείνει τα μαρτύρια των ανθρώπων!

Μια καλημέρα αγαπητή μου...

Βλέμματα μέσα στα μάτια σου, για να λυθούν οι λέξινοι κόμποι! Να αρχίσει ο χορός!

Νεφελη είπε...

kioy, το κενό εκείνο που λες, αυτό θα γίνει η σωτηρία μου. Λέξεις, κινήσεις, χαμένες. Ας μπορούσα να ξεφύγω, ν' αγκαλιάσω το κενό μου...

Ανώνυμε, το λαμβάνω υπόψιν μου. Σ' ευχαριστώ.

Την καλησπέρα μου.

μ είπε...

Μερικές φορές τα πολλά λόγια είναι...πνίχτες, Νεφέλη μου.

Φιλιά
:)

Νεφελη είπε...

Τα πολλά λόγια είναι μεγάλη φτώχεια, αν πίσω τους δεν κρύβονται σκέψεις κι αισθήματα...!

Την καλησπέρα μου.

Ἅ λ ς είπε...

Γεια σου Νεφελη -με το υπεροχο ονομα-... Βρηκα το μπλοκ σου μεσω του σχολιου σου στο "λογοτεχνια κατευθυνσης"... Ειναι πραγματι πολυ ομορφο!!

 

Missing You Blogger Template